Lepiej późno, niż wcale, jak powiedział, czekający na torach, na opóźniony o 394 minuty , ekspres relacji Warszawa-Kraków, samobójca.
Kiedy jednak przeczytałem, jakie to Drugi zawarł z Prezesami OFE ustalenia, zrozumiałem, że jedyną maksymą, tłumaczącą przyszłą sytuację uwięzionych w OFE emerytów, jest ta :
Trzeba wiele zmienić, żeby wszystko zostało po staremu.
Ale nie ma się w końcu czemu dziwić - wszak to byli Premierzy szukają roboty i zapłaty w instytucjach finansowych, a nie odwrotnie.
A jeśli ktos uważa, że nie mam racji, to niech sobie przypomni losy Kazia, co wprawdzie po angielsku yes-yes-yes tylko umie, ale mimo to, a może nawet także dzięki temu, fuchę w Goldman Sachs - otrzymał.
Ale po kolei:
O OFE pisałem wiele razy i ciągle to samo, (o –
tutaj na przykład) dlatego dziś, jako były belfer akademicki, ograniczę się do formy bryka, czyli takiej
ściągi-gotowca.
Gdyby ktoś mnie zapytał, jakie mam pierwsze, spontaniczne skojarzenie, na dźwięk słów system emerytalny, odpowiadam: lodziarnia.
No takie mam i nic na to nie poradzę, bo skojarzenia, szczególnie spontaniczne, nie podlegają kontroli.
Zresztą, słowo to brzmi nie tylko wakacyjnie, ale wręcz smacznie, więc nikt nie powinien mieć pretensji, no – chyba, że do siebie.
Emerytury, szczególnie po tym, co nam zafundował duet profesorów Buzek-Balcerowicz, to skomplikowana sprawa, dlatego najlepiej wytłumaczyć co i jak, na przykładzie:
Istotą tego systemu, jest PRZYMUS. Nie możemy powiedzieć Ofiarzom: ....idźcie sobie (eufemizm), bo my sami zdecydujemy, gdzie i na jakich warunkach SWOJE WŁASNE pieniądze ulokujemy.
Nie możemy, bo profesorowie, wprowadzając tę reformę, uznali, że tak będzie dla nas lepiej.
Dlatego teraz jesteśmy - użyjmy obrazowej przenośni - przykuci do kaloryfera za obie ręce.
Po wprowadzeniu w życie zaproponowanych przez OFE usprawnień, będziemy do kaloryfera przykuci w dalszym ciągu, tyle – że za jedną rękę.
Ktoś może zapytać czy, skoro nie zasłużyliśmy sobie w opinii przywołanych wyżej Panów Profesorów na wolność wyboru, nie moglibyśmy zostać przynajmniej wyposażeni w elektroniczną bransoletkę wokół kostki u nogi?
Aaaa.... na to, przepraszam, to trzeba być słynnym reżyserem i mieć na koncie wprowadzenie w dorosłe życie trzynastolatki.
